Μεταξύ άλλων πολλών επαινετικών προς το πρόσωπο μου, για την προσφορά μου ως γιατρού και ανθρώπου, για το τραγικό συμβάν, ο συγχωριανός μας κύριος Βασάλας, τον οποίο θέλω να ευχαριστήσω δημοσίως, σε επιστολή του λέει:
«Ο λαός μας λέει ότι ''όποιος έχει ανάγκη πάει στον γιατρό'', εσείς το αντιστρέψατε ''ο γιατρός Στάικος πάει όπου υπάρχει ανάγκη''».
Πολύ μεγάλη κουβέντα, η οποία μου γεννάει τεράστια ευθύνη. Αυτή μου η στάση να πηγαίνω, με κάθε προσφερόμενο τρόπο και μέσον, είναι απότοκος της σκέψης και της συμπεριφοράς μου, αλλά και του χαρακτήρα μου ως ανθρώπου εδώ και 38 χρόνια, από την πρώτη ημέρα που ασκώ την Ιατρική μέχρι και σήμερα και δεν μπορεί να αλλάξει.
Αγαπητέ μου φίλε Αλέξανδρε.
Πέρα από άριστος και έμπειρος επιστήμονας, είσαι και ευφυής άνθρωπος και χαίρομαι, που αντιλήφθηκες, ότι όταν ήμουν δίπλα στον τραυματία συνάνθρωπό μας στο ΚΑΦΕ ΜΠΑΡ και σου είπα ότι έρχομαι να πάρω το ασθενοφόρο εγώ, ότι το εννοούσα, αφού προηγουμένως εσύ μου είχες ειπεί, ότι ψάχνουμε για τον οδηγό.
Πολύ σωστά αντιλήφθηκες, ότι θα έπαιρνα το ασθενοφόρο με κάθε τρόπο και κάθε μέσον και τότε σπάζοντας το ταμπού, είχες ήδη πάρει τα κλειδιά εσύ και μεταφέρθηκε όπως ορίζουν η επιστήμη και ο ανθρωπισμός.
Εάν δεν το είχες αντιληφθεί ακριβώς, μάθε λοιπόν τι θα συνέβαινε:
Εγώ λοιπόν όταν φεύγω από το Ιατρείο μου για επείγον περιστατικό, εκτός από την ιατρική μου τσάντα, τον Καρδιογράφο, τον Υπερηχογράφο, τον σάκο πρώτων βοηθειών παίρνω και ένα τσεκούρι βαρέως τύπου – πολύ ενισχυμένο, το οποίο έχω ως όργανο απεγκλωβισμού ανθρώπων από βαριά τροχαία.!!!!
Την τελευταία φορά που το χρησιμοποίησα ήταν πριν από χρόνια στην γέφυρα Καντήλια, όταν είχε συμβεί εκεί ένα τροχαίο, όπου το αυτοκίνητο είχε πέσει με μεγάλη ταχύτητα και ύστερα από τούμπες στο χαντάκι και είχε σταθεί στα πλάγια. Αφού με το τσεκούρι αυτό ανοίξαμε τις δύο πόρτες (οι άλλες δύο ακουμπούσαν στο έδαφος του χαντακιού) και σπάσαμε τα παρμπρίζ, βγάλαμε νεκρούς τους γονείς, που καθόντουσαν μπροστά και βαριά τραυματισμένα τα δυο παιδάκια τους, στα οποία αφού πρώτα τοποθετήσαμε κολάρα και ορούς, τα διακομίσαμε στο Νοσοκομείο σοβαρά τραυματισμένα, τα οποία μάθαμε, ότι τελικά επέζησαν.
Με αυτό το τσεκούρι λοιπόν που έχει σώσει ζωές, ήμουν αποφασισμένος, εάν προχθές με το περιστατικό του τραυματία που δεν υπήρχε οδηγός, με εμποδίζατε να πάρω τα κλειδιά του ασθενοφόρου και να παραλάβω τον τραυματία, να σπάσω τις τζαμαρίες από τις πόρτες του Κέντρου Υγείας και τους πάγκους στον χώρο υποδοχής και να πάρω με την βία τα κλειδιά και να βλέπαμε εάν θα γέλαγαν, όπως είχε πει ένας φίλος ή αν θα έφθανε το κάτουρο μέχρι την θάλασσα και στην συνέχεια θα πήγαινα μόνος μου στην Εισαγγελία για να πέρναγα αυτόφωρο, αφού προηγουμένως θα είχα μεταφέρει τον τραυματία στο Νοσοκομείο και να υφιστάμην τις συνέπειες του νόμου, πληρώνοντας και την αποκατάσταση των ζημιών.
Για δε τα χρήματα σε πληροφορώ, πως αν δεν τα είχα θα έκαναν έρανο φίλοι μου στο Ξηρόμερο και θα μάζευαν και περισσότερα.!!!
Επειδή εσύ μένεις στο Αγρίνιο και δεν είσαι εδώ ούτε απογεύματα ούτε Σαββατοκύριακα, θέλω να σου επιστήσω την προσοχή, να ενημερώσεις το ιατρικό και λοιπό προσωπικό και ειδικά όποιους ξένους συναδέλφους έρχονται για εφημερίες από άλλα Κέντρα Υγείας και Περιφερειακά Ιατρεία, πως εάν έχουμε πολύ βαρύ και επείγον περιστατικό και δεν υπάρχει οδηγός στην βάρδια, εφ όσον ειδοποιηθώ εγώ, θα το πάρω ακόμη και με το τσεκούρι αν χρειαστεί και ας υποστώ τις όποιες συνέπειες.
Δεν φαντάζομαι να υπάρχει άνθρωπος που θα μπει μπροστά στο τσεκούρι για να με εμποδίσει, γιατί τότε δεν γελάνε, αλλά κλαίνε.!!!
Εγώ απεχθάνομαι την βία, αλλά προκειμένου να σώσω μια ζωή, δεν θα διστάσω να ασκήσω και ακραία βία εάν χρειαστεί.!!!
Πιστεύω ότι τα ασθενοφόρα σε βαριά περιστατικά, δεν θα πρέπει να παίρνουν μπροστά με τσεκούρια, αλλά με επιστημονικό και ανθρώπινο ενδιαφέρον, φέρνοντας στην θέση του ασθενούς τα παιδιά μας ή τους γονείς μας.!!!
Υ.Γ.: Φίλε Αλέξανδρε.
Εγώ με το τσεκούρι έχω μια σχέση ερωτική από (6) χρονών παιδάκι, από τότε που στο χωριό μου δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα και τα γράμματα τα έμαθα με την λάμπα του πετρελαίου, όπως επίσης κόβαμε τα ξύλα για να μαγειρέψουμε, να ζεστάνουμε νερό για να πλύνουμε τα ρούχα μας, να πλυθούμε και να ζεσταθούμε στο λιτό μας τζάκι (και όχι όπως οι αριστοκράτες του Κολωνακίου και οι γιάπηδες της Εκάλης στα πανάκριβα τζάκια της επίδειξης που στοιχίζουν δεκάδες χιλιάδες Ευρώ).
Έτσι λοιπόν εάν χρειαστεί εάν χρειαστεί να το πιάσω στα χέρια μου, γίνεται ένα με τους μύες των χεριών μου, την σκέψη μου και την ψυχή μου και τότε βγάζει φωτιά και λάβα.!!!
Εύχομαι να μην χρειαστεί να οδηγήσω ποτέ το ασθενοφόρο και πολύ περισσότερο να μην χρειαστεί, να πιάσω το τσεκούρι στα χέρια μου, εάν υπάρχει μεγάλη ανάγκη, για να οδηγήσω το ασθενοφόρο.!!!
Αστακός 10/10/2016
Με εκτίμηση
DR ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤΑΪΚΟΣ
ΕΙΔΙΚΟΣ ΓΕΝΙΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου