Είναι τίτλος ενός βιβλίου πού είχα διαβάσει παλιότερα, το οποίο επιχειρούσε να ερμηνεύσει αυτή την σχέση των Κεφαλλονιτών με τον Άγιο Γεράσιμο. Έκανα – και λόγω εγγύτητας- κουβέντες κι η κατάληξη ήταν: δικός μας είναι ό Άγιος, εμείς τον αγαπάμε, του μιλάμε, τον παρακαλάμε κι όταν μας τσαντιζει του το λέμε.
Στο « άρωμα γυναίκας», ο Αλ Πατσίνο παραγγέλνει ένα John Daniels κι όταν ο πιτσιρικάς τού κάνει την παρατήρηση ότι λέγεται Jack κι όχι John , ο Πατσίνο του απαντά: εμείς γνωριζόμαστε τόσα χρόνια πού τον λέω όπως θέλω.
Με τον Σαββόπουλο λοιπόν κάποιοι μεγαλώσαμε. Απ’τις πλατείες μέχρι τις εκκλησίες και τά πανηγύρια. Απ’το περιθώριο μέχρι το κούρεμα.
Στηθηκαμε στην ουρά για μια θέση στον « Ρήγα», τσακωθηκαμε και ξενυχτησαμε με τον Σχολιαστή νούμερο 5 και την νεορθοδοξια. Τον βρισαμε και τον ξαναβρήκαμε κουρεμένο επαναστάτη.
Αν έκανε μία παρόμοια πολιτική δήλωση ο Ξαρχάκος, ο Μικρούτσικος ή ό Μίκης θα γινότανε το ίδιο μπαχαλο; Αν κι ίσως είναι σημαντικότεροι μουσικοί απ’ τον Σαββόπουλο. Όχι. Γιατί ο Διονύσης ήταν δικός μας, πιο οικείος και με το στίχο και με την στάση του και με τίς παρεμβάσεις του. Ο Σαββόπουλος μας πήγε τραίνο την ζωή , εκδρομείς απ’ το 60. Κι αν κάποιοι που κρατούν φιλίες το 65 κατά καιρούς τσαντιστηκαν μαζί του, δικαίωμα μας είναι. Και συνηγόρους όψιμους δεν έχουμε ανάγκη. Όποιος άσχετος θέλει να τού ασκήσει πολιτική κριτική ας το κάνει αλλά χωρίς αναφορές στο έργο του και στο παρελθόν. Ούτε για να βρισουμε, ούτε για να υπερασπιστούμε τον Σαββόπουλο, έχουμε ανάγκη τον Πορδοσαλτε ή τον ασίκικο Πολακη.
Το κάνουμε μοναχοί μας όσοι ξέρουμε απ’εξω τη διαδρομή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου