Γιατί τους ενοχλεί τόσο η μνήμη; Γιατί απλά δεν μπορούν να την ελέγξουν.
52 χρόνια μετά την εξέγερση, το Πολυτεχνείο δεν είναι επετειακή καρτ-ποστάλ.
Είναι εφιάλτης για όσους θα ήθελαν μια κοινωνία ήσυχη, υπάκουη και φοβισμένη.
Και κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, η χώρα θυμάται κάτι που τους πονάει:
Ότι κάποτε οι νέοι δεν περίμεναν «εντολές από πάνω» για να σηκώσουν κεφάλι.
Το έκαναν μόνοι τους. Κόντρα στη χούντα, κόντρα στον φόβο, κόντρα στα τανκ.
Η Ιστορία δεν ξαναγράφεται με τρολ, με τηλεπαράθυρα και με “αναλύσεις”
Κι όμως, το 2025 υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που:
• προσπαθούν να μας πείσουν ότι «δεν υπήρξαν νεκροί»,
• ότι «τα τανκ δεν έριξαν την πύλη»,
• ότι «ο αγώνας ήταν υπερβολή»,
• ότι «το Πολυτεχνείο δίχασε».
Όχι.
Η δικτατορία δίχασε.
Η καταστολή δίχασε.
Ο τρόμος δίχασε.
Το Πολυτεχνείο ένωσε.
Ενοχλεί μόνο όσους φοβούνται μήπως κάποτε το ξαναζήσουμε — αλλά αυτή τη φορά με τους ίδιους απέναντι.
Δεν έχουμε τανκ σήμερα. Έχουμε όμως άλλα “όπλα”
Ποιος είπε ότι χρειάζονται τανκ για να φιμωθεί μια κοινωνία;
Σήμερα υπάρχουν πιο κομψές μέθοδοι:
• Ξήλωμα δικαιωμάτων “σιγά-σιγά”.
• Επιτήρηση και έλεγχος της πληροφορίας.
• Εξαφάνιση της ενοχλητικής δημοσιογραφίας.
• Φόβος στον δημόσιο λόγο.
• Μια γενιά που της λένε να “σκύψει λίγο ακόμη”.
Από ό,τι φαίνεται, η αυταρχικότητα απλώς άλλαξε ρούχα.
Αλλάζει ιστορίες, παρουσιαστές και χρώματα — το ύφος της έμεινε ίδιο.
Και κάθε Νοέμβρη, κάποιοι παθαίνουν αλλεργία στο «Παρόν»
Γιατί;
Γιατί το Πολυτεχνείο υπενθυμίζει ότι μια οργανωμένη κοινωνία μπορεί να ρίξει καθεστώτα.
Και αυτό είναι επικίνδυνο μήνυμα για όσους σήμερα θέλουν:
• τον πολίτη παθητικό,
• τον νέο απογοητευμένο,
• την κοινωνία διχασμένη,
• τα ΜΜΕ υπάκουα,
• τις φωνές που ενοχλούν… σιωπηλές.
Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε χρόνο ξεπηδούν οι «ειδικοί του ψέματος» που ζητούν «να τελειώνουμε με το Πολυτεχνείο».
Αυτό που θέλουν στην πραγματικότητα είναι να τελειώνουμε με τη μνήμη.
Το Πολυτεχνείο δεν είναι επέτειος — είναι κατηγορώ
Είναι υπενθύμιση ότι η δημοκρατία δεν χτίζεται με χειροκροτήματα, αλλά με συγκρούσεις.
Δεν διατηρείται με «ό,τι πει η κυβέρνηση» ή «ό,τι γράφει το κανάλι».
Και σίγουρα δεν προστατεύεται όταν η κοινωνία δέχεται να ζει με:
• σκάνδαλα που θάβονται,
• αποφάσεις που παίρνονται στο σκοτάδι,
• χρήμα που εξαφανίζεται,
• φωνές που πνίγονται.
Αν κάτι δείχνει το Πολυτεχνείο, είναι ότι η δημοκρατία δεν πεθαίνει απότομα.
Πεθαίνει λίγο λίγο, όταν κανείς δεν μιλάει.
Και ένα μήνυμα για σήμερα
Αν κάποτε οι φοιτητές στάθηκαν μπροστά σε τανκ, σήμερα εμείς οφείλουμε να σταθούμε μπροστά σε κάτι πιο ύπουλο:
την κανονικοποίηση της αδικίας.
Την ιδέα ότι «έτσι είναι τα πράγματα».
Την ψευδαίσθηση ότι «δεν αλλάζει τίποτα».
Γι’ αυτό το Πολυτεχνείο δεν είναι παρελθόν.
Είναι η φωνή που ακούγεται κάθε φορά που η κοινωνία σωπαίνει.
Και όσο υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι να τη σβήσουν, τόσο πιο δυνατά πρέπει να ακούγεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου